έλεγαν παλιά στις φτωχογειτονιές της πόλης, Το ΠΑΟΚ παραμένει, γατάκια.
Το Στέλιος, δεν ξέρω τι έγινε, αλλά όπως πάμε μάλλον θα πληθύνουν ξανά οι
οπαδοί του. Μπορεί με άλλο όνομα, αλλά με την ίδια
ψυχή. Στα χρόνια που
περάσανε, η θεματολογία των λαικών τραγουδιών άλλαξε ή μάλλον έγινε μία
και μοναδική.Οι στίχοι τους σαν να ήταν αποτέλεσμα μιας αταξικής κοινωνίας,
δεν μιλούσαν πια για την δυστυχία τηςφτώχιας ή της ξενιτιάς, αλλά για την
δυστυχία της καψούρας σε όλες τις μορφές της και παραλλαγές της. Ακόμη και γι αυτήν προς τις ομάδες. Το όραμά μας είχε πραγματοποιηθεί. Ήμασταν
πια όλοι πλούσιοι...
Το υπερυψωμένο τροχόσπιτο με την σημαία πάνω στο γαλανόλευκο σπίτι.
Η Ελλάδα είχε και αυτή την θέση της, είτε με την μορφή της σημαίας που
σηκωνόταν περήφανα πάνω από τα αυθαίρετα, είτε με συνθήματα εθνικής
ανάτασης, φυσικά μόνο μετά από νικηφόρα αποτελέσματα. Αν τα πράγματα
πήγαιναν στραβά, την έπαιρνε και την σήκωνε.
Στην παλιά γειτονιά των βυρσοδεψείων, όπου η μπόχα δεν σ’ άφηνε να
πλησιάσεις, τα απομεινάρια της μιλούνε για όλα. Γράφουνε για τον ΠΑΟΚ,
και υψώνουν σημαίες για να διώξουνε την πολεοδομία. Και μαζί με τις
σημαίες υψώνουν και τροχόσπιτα (ίσως είναι ο καλύτερος τρόπος να
αυξήσεις την επιφάνεια) ελπίζοντας ότι ο σταυρός της σημαίας θα διώξει
όλα τα κακά
Συναντώντας εκείνον τον παλιό εργάτη των εργαστηρίων της περιοχής,
που δεν τόλμησα να του ζητήσω να τον βγάλω φωτογραφία, και συζητώντας
μαζί του, κατάλαβα ότι η ελπίδα όταν πεθαίνει τελευταία, σώζει ζωές.
Κατάλαβα ότι σε κείνο το σημείο , πίσω απ’ τον φράκτη, περιμένει ώρες ,
μέρες και χρόνια , όπως το λέει με άλλα λόγια ο Καβάφης, για να μπορέσει
να πουλήσει το ρημαγμένο απ΄ τον καιρό και την αχρησία παράπηγμα,
σαν οικόπεδο φαντάζομαι. Κάθε μελέτη ή αναφορά για ανάπλαση της
περιοχής είναι γι’ αυτόν μια βόμβα ευτυχίας, που τον κρατά ξύπνιο τα
βράδια, βλέποντας όνειρα με ανοιχτά τα μάτια, ότι έγινε πλούσιος λέει...
Ο διακοσμητής όμως είχε ισχυρή άποψη: Mώβ πόρτα, πορτοκαλί
σαλόνι , ίδιο χρώμα παράθυρο και αυτοκίνητο και πάνω απ’ όλα οι
αντιθέσεις που τραβούν την προσοχή. Αναγκαστικός τρόπος ζωής
φαντάζομαι και όχι επιλογή.
Και το ευτυχέστερο της περιοχής είναι το απέραντο πάρκινγ. Ένα
αυτοκίνητο για 200 κτίσματα. Τα παλιά πολύβουα και δραστήρια
βυρσοδεψεία, τώρα είναι η πιο τεμπέλικη περιοχή για τους σκύλους που δεν έχουν τι να γαυγίσουν και περνάνε δίπλα σου, αγνοώντας σε
επιδεικτικά.
Σ’ αυτά τα παλιά σοκάκια μ’ έφερε η περιέργεια και η σκέψη ότι δεν
θα μπορούσα να καταλάβω την πόλη μου (πια), περπατώντας μόνο στην
Αριστοτέλους του Ερνέστο Εμπράρ, ή βλέποντας τα Εμπορικά κέντρα τύπου Cosmos, ή περιδιαβαίνοντας τα εκθέματα του Μακεδονικού Μουσείου
Σύγχρονης Τέχνης.
Επειδή κανείς στο μέλλον, δεν θα μπορεί να φανταστεί πως ήταν η περιοχή
όταν θα έχει μετατραπεί σε business park, προτείνω μια εντελώς αδόκιμη
ονομασία: « Τα παλιά Βυρσοδεψεία».
To θέμα μας δημοσιεύτηκε αρχικά στο e-περιοδικό parallaximag.(Πατήστε εδώ)
