 |
| Οι Μύλοι Αλλατίνι, όπως ήταν στις αρχές του 20ού αιώνα |
Στην επίμαχη περιοχή των Μύλων Αλλατίνι από την μια μεριά υπάρχουν τα "μεγαλόπνοα" σχέδια της "επιχειρηματικότητας" που για την εφαρμογή τους θα χρησιμοποιηθεί μεγάλη επιφάνεια εδάφους και από την άλλη βλέπουμε τα παιδιά αυτής της κοινωνίας της περιοχής να εκπαιδεύονται σε άθλιες συνθήκες σε τσιγκινομαχαλά, όπως αυτή της επόμενης
της φωτογραφίας.
Στην είσοδο της λέξης επιχειρηματικότητα συνωστίζονται να μπουν μέσα της πολλοί Έλληνες. Οι πιο πολλοί από αυτούς βάζουν το χέρι τους πάνω σε κάτι (επι-χειρούν), αλλά νομίζουν ότι αυτό είναι ικανή συνθήκη για να αυτοπροσδιορίζονται σαν επιχειρηματίες. Το επιχειρώ και τα παράγωγα του είναι από τις πιο πολύ χρησιμοποιημένες λέξεις και για τους πιο πολλούς αυτοπροσδιορισμούς. Όπως λέμε πλυντήριο χρημάτων, εδώ έχουμε πλυντήριο εννοιών. Κάνεις μια οποιαδήποτε δραστηριότητα, την βαπτίζεις στην κολυμπήθρα της επιχειρηματικότητας και είσαι έτοιμος να απολαύσεις τα αγαθά του επιχειρείν.
Όταν όμως επιχειρείς να αποκομίσεις το εύλογο κέρδος, τότε η δραστηριότητά σου αυτή υπόκειται σε (και περιπεριορίζεται από) κανόνες. Η κοινωνία είναι αυτή που αγοράζει τα προς πώληση αγαθά σου, επομένως σ’ αυτήν οφείλεις το κέρδος σου. Αν όμως οι μέθοδοι που χρησιμοποιείς αντίκεινται στους κανόνες λειτουργίας της ή αν το όφελος που αποκομίζει η κοινωνία από την χρήση του αγαθού που αγοράζει από εσένα, είναι υπερβολικά (δυσανάλογα, παράλογα) μικρό σε σχέση με τις παράπλευρες απώλειες από τις ενέργειες σου για την παραγωγή αυτού του προιόντος , τότε δεν θα πρέπει να δεχτεί αυτήν την συναλλαγή που αποβαίνει τελικά σε βάρος της.
Μέσα όμως στην επιχειρηματικότητα υπάρχουν και οι άλλοι που αγωνίζονται να είναι έξω από το κάδρο της και την έννοιά της. Είναι οι εκκλησιαστικοί παράγοντες οι οποίοι για κάποιους λόγους, που δεν είναι για ανάλυση σ’ αυτό το κείμενο, ενδιαφέρονται για την μεγιστοποίηση του κέρδους τους χωρίς να λογαριάζουν τις ανάγκες τις κοινωνίας ή για να το πω καλύτερα, οι ενέργειές τους είναι αντικοινωνικές. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η χρησιμοποίηση ελεύθερων χώρων της πόλης μας για να κτίσουν ναούς, ενώ στην κατοχή της η «εκκλησία» έχει οικόπεδα που τα θέλει για εμπορική εκμετάλλευση.
Δεν με ενδιαφέρει μέσα από ποιες διαδικασίες απόκτησαν το νόμιμο (αν το απόκτησαν) αλλά το ότι δεν είναι προς όφελος των κατοίκων και ιδιαίτερα των παιδιών της πόλης αλλά ούτε και ηθικό. Η κοινωνία που έχει πολλούς και μεγαλόπρεπους (δηλ. «χρηματοβόρους» και υπερφίαλους) ναούς και παράγκες-σχολεία είναι μια καθυστερημένη κοινωνία, είναι μια ανήθικη κοινωνία. Στην περιοχή λοιπόν των Μύλων Αλλατίνι και των δύο ναών που έγιναν μέσα σε πάρκα, κανείς δεν σκέφτηκε την
μεταστέγαση των μαθητών που ασφυκτιούν στην τενεκεδούπολη, σε αυτούς τους χώρους. Αυτή η ενέργεια θα απελευθερερώσει συγχρόνως την παραλία, σε ένα κρίσιμο σημείο της, όπου Μέγαρα Μουσικής, Ποσειδώνειο και περιοχή Μύλλων Αλλατίνι με δημόσιες χρήσεις και θα δώσουν ποιότητα στην ζωή των κατοίκων όλης της πόλης και πλεονεκτήματα στον αγώνα για να γίνει όχι μόνο τόπος προορισμού για τους τουρίστες αλλά και γενικότερα τόπος που θα αναπτύσσεται χωρίς να υποσκάπτει το μακροπρόθεσμο μέλλον της.
