Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011

Μια εκδήλωση (σχεδόν) αντάξια της πόλης.

















(Φωτογραφία: Mαρία Χατζηεφραιμίδου)
Επιτέλους! Μια θαυμάσια εκδήλωση που είχε όλα τα καλά: Υπέροχος ο χώρος ανάμεσα στα δυο Μέγαρα, εξαιρετικές οι επιλογές των μουσικών
σχημάτων και της μεγάλης ποικιλίας των ειδών της μουσικής που παίζανε. Η ένταξή τους με φαντασία στα πολλαπλά επίπεδα που δημιουργούσαν οι σκάλες, τα πλατύσκαλα και οι διάδρομοι της εσωτερικής κάθετης πλευράς του Νέου Μέγαρου Μουσικής. Πολύς κόσμος, πιτσιρίκια που κυλιόταν στο γρασίδι. Εντυπωσιακή η παραμονή του κόσμου και στο δεύτερο μέρος του προγράμματος για να ακούσει κλασική μουσική από την Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Θεσσαλονίκης και ακόμη πιο εντυπωσιακή η παραμονή του μέχρι το τέλος της Συναυλίας. Ευκαιρία (πιο νωρίς) να περιεργαστούν και να κάνουν βόλτες ανεβοκατεβαίνοντας στο νέο μέγαρο, που στη μέγιστη αντίθεση με τον μεγαλύτερο ετεροθαλή αδελφό του, δεν έχει γυρίσει την πλάτη στον Όλυμπο, κάθε στιγμή έτοιμο να ταξιδέψει ταξίδια θαλασσινά και μουσικά. Εξωστρεφές, ανοιγμένο στον κόσμο, δεν θέλει να κρατήσει μυστικά.
Ότι καλύτερο μπορούσε να υπάρξει για την έναρξη των Δημητρίων και το κλείσιμο της αυλαίας για το παρά θιν αλλός.
Μπράβο στον Σπύρο Πέγκα και στους συνεργάτες του.
(Και μια αφελής απορία: Γιατί οι τοπικές εφημερίδες και τα Blogs "έθαψαν" ένα θέμα από τα πιο σημαντικά στην καλλιτεχνική κίνηση της πόλης, με συμμετοχή χιλιάδων κόσμου;)