Έχει φτάσει η εποχή όπου όλοι οι χρόνοι είναι παρόντες στην πόλη μας και στο μυαλό μας, εκτός από το μέλλον.

Αυτό περιμένει να το δημιουργήσουμε, για να ενταχθεί σε έναν καινούργιο χρόνο διαρκείας, της προσμονής και της ελπίδας, που θα εμπεριέχει συγχρόνως το παρόν και το μέλλον. Για δε το παρελθόν, δεν μαθαίνουμε γι αυτό , δεν αντλούμε συμπεράσματα ούτε κατανοούμε αιτίες, δεν το συνδέουμε με το μέλλον. Κι έτσι μοιραίοι και άβουλοι, καθηλωμένοι στο παρόν, περιμένουμε το θαύμα, το καινούργιο που θα 'ρθει μόνο του, ή θα  το φέρουν κάποιοι άλλοι για μάς, χωρίς εμάς.
Η ρίζα του προβλήματος είναι  στον τρόπο σκέψης των σύγχρονων Ελλήνων και Θεσσαλονικιών που δεν άλλαξε εδώ και αιώνες. Χωρίς την αυτογνωσία θα εξακολουθούμε να είμαστε το ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ ΤΙΠΟΤΑ, γιατί λείπει ο συντελεστής εκείνος που θα μας μορφώσει, όπως λέει και ο Στέλιος Ράμφος και θα μας αλλάξει για να λειτουργουμε  σαν κοινωνικές οντότητες.