Ο προβληματισμός για το γκρέμισμα (ή μή ) των προσφυγικών δίπλα και πάνω στα κάστρα, μου φέρνει στο νού τους γιατρούς που θεραπεύουν την αρρώστια που τους αναλογεί, χωρίς να παίρνουν υπ' όψιν τους το σώμα σαν ολότητα, καταστρέφοντας το.
Αυτοί οι βυζαντινολόγοι που τους ενδιαφέρει μόνο η δικιά τους ιστορική περίοδος, χωρίς να παίρνουν υπ΄όψιν τους τις άλλες που έχουν αποτυπωθεί πάνω στα τείχη, μεταξύ των οποίων και η εγκατάσταση των προσφύγων στην πόλη και αυτοί οι αρχιτέκτονες που βάζουν σαν μοναδικό κριτήριο για την διατήρηση ή μη αυτών των σπιτιών την αρχιτεκτονική τους αξία, φοράνε βυζαντινολογικές και αρχιτεκτονικές παρωπίδες αντίστοιχα.
Με την νοοτροπία και τα κριτήρια αυτά θα έπρεπε να γκρεμίσουμε τις φυλακές του Επταπυργίου, τα κτίσματα στην Μακρόνησο κ.λ.π
