Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

Γύρω, γύρω η σημερινή και στη μέση μια άλλη ωραία εποχή.






           Ένα από τα ερωτήματα για την πόλη μας είναι αν υπάρχει ή όχι συλλογική μνήμη. Στην ιστορία της υπήρξαν πολλές Ασυνέχειες. Τρεις αλώσεις, με την πόλη μετά έρημη από τους ανθρώπους της, μεγάλες αλλαγές στη σύνθεση του πληθυσμού της μετά την ένταξή της στην Ελλάδα, τεράστιος αριθμός προσφύγων, εξόντωση του Εβραϊκού πληθυσμού της, υπερδιπλασιασμός του πληθυσμού απο το 1961 από την εσωτερική μετανάστευση.

Η συλλογική μνήμη της πόλης σβύστηκε μετά από όλα αυτά; Μπορούμε να τοποθετήσουμε τον εαυτό μας μέσα στον χρόνο και τον τόπο της πόλης ή εμείς οι νέοι κάτοικοί της που δεν είχαμε προπαππούδες θεσσαλονικιούς νοιώθουμε ακόμα μετανάστες; Ποιός και τι θα μπορέσει να μας κάνει να αισθανθούμε όλοι μαζί σαν μια κοινωνική οντότητα και όχι σαν πολλές κοινότητες ανθρώπων και άτομα χωριστά που αδιαφορούν για τη κοινή πόλη τους με συνέπεια την άλωση και κατανάλωση των δημόσιων χώρων της  (και άρα την αναίρεσή τους σαν τέτοιων) και τον μη συγχρονισμό της με τις απαιτήσεις της εποχής μας; Κοντολογίς, πως θα γίνει η "δική" μας πόλη,πόλη δική μας;