Γνώρισα έναν συμπολίτη μας που κάθε μέρα κατέβαινε στην Αγίας Σοφίας για να δει τα πουλιά να πλένονται στο μικρό συντριβανάκι. Μέχρι τότε είχα περάσει πολλές φορές από κει , όπως όλοι μας, και ποτέ μου
δεν πρόσεξα, όπως όλοι μας, αυτό το "ασήμαντο" συμβάν. Περιστέρια και σπουργίτια σε μια αγαστή "φιλονικία", μάλωναν ποιο θα πρωτομπεί κάτω από τον πίδακα του νερού, για να τινάξει μετά το νερό απ' τα φτερά του. Σπρωξίματα, χαρούμενες "φωνές", ξεγνοιασιά. Λίγο μυαλό χαρά θεού; Τότε θα 'πρεπε να χαίρονται και οι άνθρωποι σκέφτηκα.
Ο συμπολίτης μας λοιπόν κατάλαβε τι σημαίνει μικρό και σημαντικό. Εμείς; δεν πρόσεξα, όπως όλοι μας, αυτό το "ασήμαντο" συμβάν. Περιστέρια και σπουργίτια σε μια αγαστή "φιλονικία", μάλωναν ποιο θα πρωτομπεί κάτω από τον πίδακα του νερού, για να τινάξει μετά το νερό απ' τα φτερά του. Σπρωξίματα, χαρούμενες "φωνές", ξεγνοιασιά. Λίγο μυαλό χαρά θεού; Τότε θα 'πρεπε να χαίρονται και οι άνθρωποι σκέφτηκα.