Πριν λίγο καιρό, ένας φίλος εθελοντής από την ομάδα των νέων για την Ευρωπαική Πρωτεύουσα Νεολαίας 2014 - Αστικό τοπίο, ζήτησε την γνώμη μου για το τι μπορεί να γίνει στο οικόπεδο της Απελλού με τα αρχαία, για το 2014. Βλέποντας το φόντο του οικοπέδου, ένα συνηθισμένο τοπίο στην πόλη μας, που είναι χαρακτηριστικό του σύγχρονου τρόπου ζωής, το φαντάστηκα σαν ένα τεράστιο σκηνικό ενός θεάτρου όπου οι ηθοποιοί-κάτοικοι των διαμερισμάτων δίνουν καθημερινά την παράστασή τους, πατώντας πάνω στην σκηνή του προηγούμενου τρόπου ζωής.
Η ευταξία, η ομοιομορφία, η κανονικότητα, η αντιγραφή του προηγούμενου, η συμμετρία,
καθησυχάζει τον εγκέφαλο, του δίνει την σιγουριά ότι όλα πάνε καλά, ότι όλα είναι κατά φύσιν και όχι παρά φύσιν.
Τα ατάκτως ερριμμένα, η αναρχία, το να μην υπάρχει ρίμα, πανικοβάλει την σκέψη μας, δημιουργεί ένα άγχος που θέλει να αντιστρέψει τα πράγματα, μας κάνει να θέλουμε να δράσουμε κατασταλτικά ή να τραπούμε σε φυγή.
Εδώ καθίσταται αναγκαίος ο ρόλος του καλλιτέχνη, του σκηνοθέτη που θα αναδιατάξει δημιουργικά το υλικό "που έχει στα χέρια του", θα του δώσει την δική του υπερρεαλιστική σύνθεση, προτάσοντας την φαντασία στην λογική, το όνειρο στην ξυπνητή ζωή μας.
Ο χρηματικός προυπολογισμός δεν επιτρέπει φυσικά την υλοποίησή του. Ο τρόπος όμως αυτής της φαντασίωσης, μπορεί να εφαρμοστεί σε διάφορες κλίμακες στην πόλη μας, για την μετατροπή του ανέφικτου σε εφικτό, του μειονεκτήματος σε πλεονέκτημα, του σκουπιδιού σε καλλιτέχνημα.
