Στην ανάδειξη προσωρινού μειοδότη
για το έργο της ανάπλασης του περιβάλλοντος χώρου του διατηρητέου
κτιρίου της οδού Αναγεννήσεως προχώρησε η αρμόδια επιτροπή του σχετικού
διαγωνισμού. Το κτίριο, στολίδι για τη δυτική Θεσσαλονίκη, παραμένει
κρυμμένο πίσω από λαμαρίνες τα τελευταία τουλάχιστον έξι χρόνια, αν και η
όψη του έχει ήδη αποκατασταθεί.
Για άλλη μια φορά, οι ακατανόητες
γραφειοκρατικές διαδικασίες με αφορμή μια τελματωμένη εργολαβία, αλλά
και τα προβλήματα στη ροή της χρηματοδότησης στάθηκαν η αιτία να
καθυστερήσει ένα ακόμη έργο για τη Θεσσαλονίκη, αν και στο μεγαλύτερο
μέρος του ολοκληρώθηκε εδώ και χρόνια.
Συγκεκριμένα, οι όποιες
εργασίες ήταν σε εξέλιξη σταμάτησαν το 2009, λόγω προβλημάτων στη ροή
της χρηματοδότησης από το υπουργείο Πολιτισμού, που είχε αναλάβει την
αναπαλαίωσή του. Λίγο αργότερα, ο δήμος αποφάσισε να ολοκληρώσει το έργο
με ίδιους πόρους, αλλά υπήρξαν προβλήματα με την ανάδοχο κοινοπραξία.
Το
έργο της ανάπλασης του περιβάλλοντος χώρου, αρχικού προϋπολογισμού
365.000 ευρώ (με την έκπτωση του προσωρινού μειοδότη να ξεπερνά το 44%),
αναμένεται να δώσει την τελική του μορφή στο παραδοσιακό αυτό κτίριο,
που προορίζεται να γίνει κέντρο πολιτισμού της δυτικής Θεσσαλονίκης
(υπάρχουν σκέψεις για το κατά πόσο θα μπορούσε να αποτελέσει και την
έδρα της Β' δημοτικής κοινότητας).
Συνεργεία έχουν ήδη μπει στο
κτίριο, στο πλαίσιο μιας άλλης εργολαβίας, ύψους 14.000 ευρώ, με στόχο
να αναδειχθεί ο εκπληκτικός εσωτερικός διάκοσμος του κτιρίου, ο οποίος
είχε αναδειχθεί κατά τη διάρκεια των εργασιών αποκατάστασης του κελύφους
του. Στο πλαίσιο των εργασιών της νέας εργολαβίας για τη διαμόρφωση του
περιβάλλοντος χώρου, θα γίνουν μεταξύ άλλων έργα για τη βελτίωση της
προσπελασιμότητας του χώρου, αλλά και για την ενίσχυση των κοινωνικών
δραστηριοτήτων, όπως η αναψυχή και ο πολιτισμός. Ακόμη προβλέπονται η
βελτίωση του αστικού εξοπλισμού, αλλά και η τοποθέτηση βλάστησης, με
σκοπό την ανάδειξη του μνημείου.
Εργο τέχνης
Κτισμένο
μεταξύ 1900-1910, το κτίριο είναι ένα από τα εναπομείναντα δείγματα
αρχιτεκτονικής της πόλης πριν από την πυρκαγιά του 1917. Μέχρι τη
δεκαετία του '60 αποτελούσε την κατοικία της οικογένειας Πετρίδη, ενώ
την τελευταία εικοσαετία χρησιμοποιήθηκε κατά καιρούς ως γραφείο
μεταφορών και αποθήκη υλικών. Μετά την εγκατάλειψή του, κατέληξε να
αποτελεί καταφύγιο αστέγων, παρότι από το 1984 είχε χαρακτηριστεί «έργο
τέχνης» με υπουργική απόφαση. Απαλλοτριώθηκε το 1997. Αρχιτεκτονικά
αποτελεί ένα αξιόλογο δείγμα εκλεκτικιστικού ύφους.
