Ποιος θα σας συμπαρασταθεί, όταν το ζητάτε με αυτόν τον τρόπο;

Πήραμε το εξής  e-mail:

Σας εύχομαι καλή χρονιά και σας στέλνω μια φωτογραφία (χρόνος λήψης 31.12.2012) που αξίζει να σχολιαστεί στο πολύ ενδιαφέρον blog σας, καθώς δείχνει την βεβήλωση με σπρέυ του μνημείου.

Με εκτίμηση

Κ.Σ.

Το να ζει κανείς με τον συλλογικό-κοινωνικό τρόπο που θέλει είναι και θεμιτό και ζητούμενο.

Θεμιτό γιατί ο τρόπος ζωής του είναι δικαίωμά του και κανείς δεν μπορεί να υποδείξει στους άλλους πως θα ζήσουν. 

Ζητούμενο γιατί ο τρόπος της ζωής μας δεν είναι πάντα θαυμαστός και αξιοζήλευτος. Η ατομικότητα έχει εισχωρήσει στην ζωή μας υπέρ του
δέοντος. Και μιλάμε για την ανθρωποφάγα ατομικότητα, όπου δεν υπάρχει η αίσθηση και η διάθεση να κρατήσει κανείς συγχρόνως κάποιους κοινωνικούς κανόνες που βασίζονται σε αξίες και τρόπους ζωής που έχουν κατακτηθεί μετά από πολλούς αγώνες και επαναστάσεις στην διάρκεια της παρουσίας του ανθρώπου πάνω στην γή. Ξέρουμε  αυτές που μας μαθαίνουν στην ιστορία, όπως η  Γαλλική και η Ρώσικη που ήταν το αποκορύφωνα των κοινωνικών  αγώνων που προυπήρξαν. Φυσικά υπήρξαν και άλλες, ακόμη και στην προιστορία που άλλαζαν συνθέμελα τον τρόπο ζωής των ανθρώπων.

Εδώ και αρκετά χρόνια βλέπουμε να έχουν επικρατήσει "επί της γης" τα τεράστια σε μέγεθος και τερατώδη κατά των κοινωνικών  κατακτήσεων  συμφέροντα, που κάνουν με την βία της δύναμης του χρήματος και του φόβου, που είναι ο πολιορκητικός κριός του "συστήματος", στην κατάληψη και των τελευταίων δικαιωμάτων που έχουν απομείνει.

Όπως όμως αυτοί που πειραματίζονται με τις νέες μορφές συλλογικής ζωής και οργάνωσης απαιτούν να έχουν αυτό το δικαίωμα, πρέπει να κατανοήσουν ότι και οι υπόλοιποι έχουν το δικαίωμα να επιλέξουν τον δικό τους τρόπο ζωής. Η διαφύλαξη των μνημείων και των άλλων καταλοίπων  που μας βοηθούν να κατανοήσουμε  το πως έζησαν οι άνθρωποι πριν από μας είναι μεγάλη πολιτιστική ανάγκη αλλά και αναμφισβήτητο και αναφαίρετο πολιτιστικό δικαίωμα. Το πόσο φροντίζει μια κοινωνική ομάδα να διαφυλάξει αυτήν την κληρονομιά είναι ένας σοβαρός δείκτης για το πολιτισμικό της επίπεδο. Στην αντίθετη περίπτωση της καταστροφής των μνημείων ο πολιτισμός είναι επιπέδου Ταλιμπάν. Ας θυμηθούμε για λίγο την καταστροφή των τεράστιων γλυπτών της μορφής του Βούδα στο Αφγανιστάν ή την λεηλασία των μουσείων της Βαγδάτης από δύο διαφορετικούς υποτίθεται πολιτισμικούς χώρους, αλλά όπως φαίνεται στην πράξη με πολλά κοινά.

Θα περίμενα λοιπόν μια άλλη αντιμετώπιση αυτών των ζητημάτων από ανθρώπους που εργάζονται, κατά τα λεγόμενά τους, για μια καλύτερη κοινωνία. Φυσικά σε όλες τις κοινωνικές ομάδες υπάρχουν αυτοί που παρεκτρέπονται των κανόνων που διέπει την ομάδα τους γιατί είτε δεν κατανόησαν την φιλοσοφία που ασπάζεται ομάδα τους είτε γιατί το βάρβαρο ένστικτό τους υπερισχύει οποιονδήποτε κανόνων. Ο φανατισμός σταματάει την κριτική σκέψη, κάνει τους ανθρώπους να  δέχονται ότι πρέπει να εφαρμόζεται μόνον η  δική τους αντίληψη για τους θεσμούς και τα έθιμα. Όλα τα άλλα είναι εχθρικά και δεν έχει σημασία αν τα αποδέχονται οι κατά καιρούς πλειοψηφίες. Οπότε δεν γίνεται και καμιά προσπάθεια να πειστεί η πλειοψηφία να αποδεχτεί την ιδεολογία τους. Σαν αποτέλεσμα αλλά και σαν δείκτης των προθέσεων είναι και τα μέσα που χρησιμοποιούνται.

Τα μέσα που χρησιμοποιούνται  είναι και ένα ασφαλές μέσο για να κρίνουμε πως θα εφαρμοστεί στην πράξη η οποιαδήποτε ιδεολογία. Και αν δεν είναι φανερή αυτή η κατάληξη, τα μέσα που χρησιμοποιούνται διαμορφώνουν τις προυποθέσεις στους χαρακτήρες και την ψυχολογία για την μετατόπιση και της θεωρίας στην άγρια ταύτιση της με τις πράξεις.