Τελικά, ζούμε ένα πολύ μικρό μέρος
από τον τόπο που μένουμε. Η Θεσσαλονίκη "είναι" μια ιστορία με πολύ ενδιαφέρον και με σημαντικά γεγονότα, που καθόρισαν την ευρύτερη περιοχή. Κάποια απ' αυτά ξέρουν μόνον οι ιστορικοί αλλά και κάποιοι άλλοι που δεν
μπορούν να ζουν σε έναν τόπο χωρίς να γνωρίζουν τους προηγούμενους κρίκους της ιστορίας της. Η περιοχή μας που έζησαν πολλές φυλές του κόσμου, μεταφέροντας η καθεμιά τον πολιτισμό της, έχει καεί, έχει καταληφθεί και λεηλατηθεί πολλές φορές.
Έχει όμως και πολλές ιστορίες κοινωνικών γεγονότων και καταστάσεων με πολύ ενδιαφέρον, όπως αυτή των Προξένων. Κάποια γεγονότα είχαν τεράστιες επιπτώσεις για το μέλλον, δηλαδή για το σημερινό παρόν. Αν γνωρίζεις και στήσεις καλά το αυτί σου μπορείς να ακούσεις τις ιαχές του πλήθους απ' το Ιπποδρόμιο ή τις κραυγές που φτάνουν ακόμη από το 390 μ.χ όταν ο τότε αυτοκράτορας Θεοδόσιος Α' διέταξε τη σφαγή του λαού της πόλης. Εμείς την ίδια ώρα ανησυχούμε γιατί το παπούτσι που βρήκαμε στο μαγαζί αυτού του δρόμου μας άρεσε, αλλά δεν βρήκαμε το νούμερο μας. Και μετά φεύγουμε και περπατάμε και δεν μας νοιάζει τι υπάρχει γύρω μας, δεν κοιτάζουμε ούτε τις πολύ όμορφες ανθρώπινες δημιουργίες, όπως το κτίριο της φωτογραφίας. Κι αν το κοιτάξουμε μπορεί να μην το δούμε, γιατί στο μυαλό μας είναι σχηματισμένο το σχέδιο του παπουτσιού που μόλις είδαμε. Αν θελήσουμε να το δούμε, μια ομορφιά θα επικαθήσει μέσα μας, και αν το περιεργαστούμε η ομορφιά θα γίνει έντονη. Έτσι λοιπόν ζούμε κάτι παραπάνω απ' το τίποτα.
Όταν η καρδιά μας χτυπάει μόνο και μόνο για να στείλει το αίμα σε όλο μας το σώμα, όταν τροφοδοτούμε τον μηχανισμό της καύσης μόνο και μόνο για να υπάρχουμε, τότε η λέξη ζωή, είναι παράγωγο του ρήματος ζω και σημαίνει ότι απλώς δεν έχουμε πεθάνει. Ότι είμαστε ένα απέραντο εργοστάσιο ουσιών που δίνουν λειτουργία σε μια μηχανή που είναι το σώμα μας. Όταν όμως εκτός από το να ζούμε, αναρωτηθούμε για τον τόπο και τον χρόνο στα οποία υπάρχουμε και δρούμε, όταν συμπεριλάβουμε την πνευματική λειτουργία μας που χρησιμοποιείται όχι μόνο για να καλύψει τις βασικές ανάγκες της επιβίωσης αλλά για να εκφράσει τις άυλες πνευματικές και ψυχικές αναζητήσεις του, τότε ναι έχουμε πετύχει να κάνουμε την ζωή μας ενδιαφέρουσα και να δικαιολογούμε την λέξη που εφεύραμε για να αυτοπροσδιοριστούμε, την λέξη άνθρωπος. Ζούμε λοιπόν μέσα σε ένα θαύμα, αλλά και σε θαύματα δημιουργίας της ανθρώπινης δραστηριότητας και δεν γίνεται να αναρωτιόμαστε μόνο για το νούμερο των παπουτσιών μας.
Έχει όμως και πολλές ιστορίες κοινωνικών γεγονότων και καταστάσεων με πολύ ενδιαφέρον, όπως αυτή των Προξένων. Κάποια γεγονότα είχαν τεράστιες επιπτώσεις για το μέλλον, δηλαδή για το σημερινό παρόν. Αν γνωρίζεις και στήσεις καλά το αυτί σου μπορείς να ακούσεις τις ιαχές του πλήθους απ' το Ιπποδρόμιο ή τις κραυγές που φτάνουν ακόμη από το 390 μ.χ όταν ο τότε αυτοκράτορας Θεοδόσιος Α' διέταξε τη σφαγή του λαού της πόλης. Εμείς την ίδια ώρα ανησυχούμε γιατί το παπούτσι που βρήκαμε στο μαγαζί αυτού του δρόμου μας άρεσε, αλλά δεν βρήκαμε το νούμερο μας. Και μετά φεύγουμε και περπατάμε και δεν μας νοιάζει τι υπάρχει γύρω μας, δεν κοιτάζουμε ούτε τις πολύ όμορφες ανθρώπινες δημιουργίες, όπως το κτίριο της φωτογραφίας. Κι αν το κοιτάξουμε μπορεί να μην το δούμε, γιατί στο μυαλό μας είναι σχηματισμένο το σχέδιο του παπουτσιού που μόλις είδαμε. Αν θελήσουμε να το δούμε, μια ομορφιά θα επικαθήσει μέσα μας, και αν το περιεργαστούμε η ομορφιά θα γίνει έντονη. Έτσι λοιπόν ζούμε κάτι παραπάνω απ' το τίποτα.
Όταν η καρδιά μας χτυπάει μόνο και μόνο για να στείλει το αίμα σε όλο μας το σώμα, όταν τροφοδοτούμε τον μηχανισμό της καύσης μόνο και μόνο για να υπάρχουμε, τότε η λέξη ζωή, είναι παράγωγο του ρήματος ζω και σημαίνει ότι απλώς δεν έχουμε πεθάνει. Ότι είμαστε ένα απέραντο εργοστάσιο ουσιών που δίνουν λειτουργία σε μια μηχανή που είναι το σώμα μας. Όταν όμως εκτός από το να ζούμε, αναρωτηθούμε για τον τόπο και τον χρόνο στα οποία υπάρχουμε και δρούμε, όταν συμπεριλάβουμε την πνευματική λειτουργία μας που χρησιμοποιείται όχι μόνο για να καλύψει τις βασικές ανάγκες της επιβίωσης αλλά για να εκφράσει τις άυλες πνευματικές και ψυχικές αναζητήσεις του, τότε ναι έχουμε πετύχει να κάνουμε την ζωή μας ενδιαφέρουσα και να δικαιολογούμε την λέξη που εφεύραμε για να αυτοπροσδιοριστούμε, την λέξη άνθρωπος. Ζούμε λοιπόν μέσα σε ένα θαύμα, αλλά και σε θαύματα δημιουργίας της ανθρώπινης δραστηριότητας και δεν γίνεται να αναρωτιόμαστε μόνο για το νούμερο των παπουτσιών μας.
