Έτσι θα' πρεπε να λέγεται η πλατεία Δημαρχείου στην Καλαμαριά. Όπου υπάρχουν παιδιά, ο χώρος αυτός στέλνει μια θετική ενέργεια.
Η μεγάλη αδικία των τελευταίων δεκαετιών είναι ο "εγκλεισμός" των παιδιών στα σπίτια τους. Με την μία ή την άλλη αιτία. Με την τηλεόραση, τα video game και συγχρόνως την έλλειψη δημόσιων χώρων για τα παιδιά, που θα μπορούσαν να βγαίνουν από την πόρτα του σπιτιού τους και να αρχίζουν το παιχνίδι.
Αυτή η στρεβλή κοινωνία έχει χάσει τον προσανατολισμό της, έχει ζαλιστεί, δεν έχει στιβαρή άποψη που να την υποστηρίζει και να απαιτεί στιβαρά το πάνω απ' το ελάχιστο. Γιατί κάτω απ' το ελάχιστο είμαστε. Για την Ελλάδα μιλάω, την Ελλάδα των εργολάβων, εθνικών ή τοπικών, μεγάλων ή μικρών. Ελπίζω να μην βρεθεί κανένα κοίτασμα χρυσού κάτω από τις πλατείες και κτίσουν πάνω σ΄αυτές μεταλλουργίες χρυσού, γιατί αυτοί είναι ικανοί για όλα.
