Η Ειρήνη, ο Φώτης, η Ηλιάνα, η Δανάη, η Βασιλική, η Βιβή. Των εθελοντών οι κοινότητες φτιάχνουν άλλον Γαλαξία. Πιο φωτεινό, με τ' αστέρια το ένα κοντά στο άλλο,
πιο τρυφερό, πιο συμπυκνωμένο από
ζωή, πιο σοφό, με τ' αστέρια του να συνομιλούν μ΄ έναν παράξενο για μας τρόπο: αγγίζοντας το ένα την συναισθηματική νοημοσύνη των άλλων.Αυτά τα γράφω γιατί ξέρω ότι δεν θα τους χαλάσουν, δεν θα ξελογιαστούν, θα επιμείνουν στην ανθρώπινη αυτογνωσία τους. Όταν γυρίζοντας από τα ψώνια ετοιμάστηκα να τους βγάλω φωτογραφία, δεν γύρισαν για να φαίνονται τα πρόσωπά τους, δεν πήραν στάση, έβαφαν την στάση. Και αυτή η μη στάση του σώματός τους, είναι η καλύτερη στάση ζωής.
Όλα αυτά σε αντιδιαστολή φυσικά με αυτούς και αυτά που φέρνετε αυτή τη στιγμή στο νου σας. Γιατί η πόλη δεν είναι κράτος, είναι συν-εργασία, είναι συν-αίσθημα. Δεν είναι συν-παιγνία, είναι συν-λογικότητα.
Εθελοντές είναι και φίλοι του πράσινου, η ένωση πεζών, οι συνεργασίες των ποδηλατών, η γιαγιά που καθάρισε την δημόσια βρύση στην Άνω Πόλη, ο Δημοτικός υπάλληλος που υπερβαίνει τον εαυτό του, αυτός που προτάσσει στην σκέψη του το ρήμα θέλω. Το θέλω που δεν ζητάει αλλά δίνει.
