Μόλις είδα το παπάκι της φωτογραφίας ξετρελάθηκα ή τρελάθηκα σκέτο. Φαντάστηκα το παιδάκι των πολύ λίγων χρόνων που όταν το κοιτάζει, δεν μπορεί να ξεχωρίσει τα πραγματικό απ' το φανταστικό.
Όπως όταν ακούει παραμύθια και μεταφέρεται στον μαγικό κόσμο των
εικόνων της φαντασίας, όπου όλα γίνονται, όπου τα όρια του εφικτού και του ανέφικτου δεν είναι ακόμη γνωστά. Να ο θαυμαστός κόσμος των παιδιών. Η πόλη έχει υποχρέωση να παρέχει σε όλες τις ηλικίες, τους χώρους εκείνους που θα τους βγάλουν από τα σπίτια τους όχι μόνο γιατί θα έχουν βαρεθεί τον μικρό τεχνητό χώρο που βρίσκονται καθημερινά αλλά γιατί θα υπάρχει η δυνατότητα να βρεθούν σε χώρους που θα τους ξεκουράσουν ψυχικά, θα τους απασχολήσουν δημιουργικά και θα τους φέρουν κοντά σ΄αυτό που είναι στην απέναντι όχθη του τόπου ζωής τους, στην φύση. Αυτές τις ανάγκες τους δεν μπορεί δυστυχώς να τις ικανοποιήσουν οι υπάρχοντες χώροι της Θεσσαλονίκης. Γιατί είναι ελάχιστοι, γιατί είναι μια από τα ίδια, τυποποιημένοι και επαναλαμβανόμενοι, γιατί στερούνται φαντασίας και γιατί δεν απέχουν πολύ από το τεχνητό περιβάλλον της υπόλοιπης πόλης.
εικόνων της φαντασίας, όπου όλα γίνονται, όπου τα όρια του εφικτού και του ανέφικτου δεν είναι ακόμη γνωστά. Να ο θαυμαστός κόσμος των παιδιών. Η πόλη έχει υποχρέωση να παρέχει σε όλες τις ηλικίες, τους χώρους εκείνους που θα τους βγάλουν από τα σπίτια τους όχι μόνο γιατί θα έχουν βαρεθεί τον μικρό τεχνητό χώρο που βρίσκονται καθημερινά αλλά γιατί θα υπάρχει η δυνατότητα να βρεθούν σε χώρους που θα τους ξεκουράσουν ψυχικά, θα τους απασχολήσουν δημιουργικά και θα τους φέρουν κοντά σ΄αυτό που είναι στην απέναντι όχθη του τόπου ζωής τους, στην φύση. Αυτές τις ανάγκες τους δεν μπορεί δυστυχώς να τις ικανοποιήσουν οι υπάρχοντες χώροι της Θεσσαλονίκης. Γιατί είναι ελάχιστοι, γιατί είναι μια από τα ίδια, τυποποιημένοι και επαναλαμβανόμενοι, γιατί στερούνται φαντασίας και γιατί δεν απέχουν πολύ από το τεχνητό περιβάλλον της υπόλοιπης πόλης.
Ποιους χώρους λοιπόν έχουμε για τα μικρής ηλικίας παιδάκια της πόλης μας, αν εξαιρέσουμε τις παιδικές χαρές, που για κάποιο παράξενο λόγο οι πιο πολλές από αυτές, βρίσκονται σε πολύ μικρούς ασφυκτικούς χώρους; Ο πιο γνωστός είναι αυτός απέναντι από την ΧΑΝΘ, στο "τραινάκι" όπως λέμε. Πολύ όμορφο τα τραινάκι, παρατημένο για χρόνια, ξαναέβαλε μπρος με την νέα δημοτική αρχή, και έχει γίνει ήδη σημείο αναφοράς για τους μικρούς φίλους μας. Μόνο που δεν προσφέρει άλλες λύσεις, εκτός από κάτι κούνιες. Υπάρχει όμως άφθονος χώρος πιο κει που μπορεί να υποδεχτεί και κάποιες άλλες εγκαταστάσεις. Όχι όμως για μεγαλύτερα παιδιά γιατί από την πληθωρικότητά τους δεν αφήνουν "χώρο" για τις μικρότερες ηλικίες. Πρέπει ο χώρος να μελετηθεί και να ξανασχεδιαστεί. Συμφωνείτε κυρία Πασχαλίδου και κύριε Ζέρβα;
Υ.Γ Να μην ξεχνάμε ότι πολύς κόσμος δεν έχει πια την χρηματική ευχέρεια να πηγαίνει τα παιδιά του να παίξουν σε οργανωμένους ιδιωτικούς χώρους. Η δημοτική αρχή έχει υποχρέωση να προσφέρει την εναλλακτική λύση. Και κάτι ακόμη. Βάλτε τους φαντασιόπληκτους να "φαντασιωθούν"τον χώρο.
