Μπορεί η οδός Τσιμισκή να γίνει βιώσιμη;

Του Χρίστου Καλλίτση «Περπάτησα στητός»* Το περπάτημα στα πεζοδρόμια του κέντρου της Θεσσαλονίκης είναι βλαπτικό για την υγεία των ανθρώπων, είναι μία ριψοκίνδυνη και δυσάρεστη εμπειρία. Οι πεζοί κυκλοφορούμε με μια εξάτμιση στη μύτη και με τον κίνδυνο να τραυματιστούμε από τα μηχανάκια που πηγαινοέρχονται-σταθμεύουν πάνω σε πεζοδρόμια και πεζόδρομους Στην οδό Τσιμισκή τα οχήματα είναι συχνά διπλοπαρκαρισμένα από την αριστερή πλευρά και παρκαρισμένα στη λεωφορειολωρίδα που βρίσκεται στη δεξιά πλευρά της οδού. Τα οχήματα στην οδό Τσιμισκή σχεδόν επί 24 ώρες κάθε μέρα μπλοκάρουν, σταματούν, ξεκινούν, κορνάρουν, βαράνε άσκοπα οι συναγερμοί τους, μας φλομώνουν οι εξατμίσεις τους. Το κέντρο της Θεσσαλονίκης δεν είναι βιομηχανική ζώνη Η υπερβολικά μολυσμένη ατμόσφαιρα της Θεσσαλονίκης μαζί με την ανεξέλεγκτη χρήση των ι.χ. (δίτροχων, τετράτροχων) υποβαθμίζουν καίρια την ποιότητα ζωής στην πόλη και την κάνουν μάλλον αποκρουστική, αφιλόξενη, αντικοινωνική, επικίνδυνη και φορέα χρόνιων νοσημάτων. Η πόλη είναι επίσης απαγορευτική για τα άτομα με αναπηρίες, τα οποία τις περισσότερες φορές είναι θύματα τροχαίων δυστυχημάτων (εγκλημάτων). Τα τροχοφόρα φέρνουν ηχορρύπανση. Η ηχορρύπανση προκαλεί καρδιαγγειακά προβλήματα. Ζούμε σε μια πόλη θάλαμο καυσαερίων. Σαν να κινούμαστε μέσα σε ένα υπερμεγέθες μπουκάλι που τα τοιχώματά του είναι από τσιμέντο και καύσιμο που βράζει και μηχανές που παράγουν αδιάκοπο θόρυβο. Αυτή η μποτίλια έχει ένα πολύ μικρό στόμιο απ' όπου εισέρχεται περιορισμένη ποσότητα καθαρού οξυγόνου. Πολλοί πολίτες θεωρούν τον εαυτό τους ανήμπορο να κάνουν  κάτι, ίσως γιατί ακόμα δεν δοκιμάζουν να αλλάξουν οι ίδιοι.  Μπορούμε να μην αναπνέουμε δηλητήρια καθημερινά. Μπορούμε να μην διακινδυνεύουμε τη ζωή μας  και την υγεία μας περπατώντας. Μπορούμε να έχουμε ένα μέρος στη γειτονιά μας, στο οποίο να πηγαίνουμε για ένα φυσιολογικό διάλειμμα. Η ανεξέλεγκτη χρήση της μηχανής και του αυτοκινήτου είναι  σπάταλη Είναι μάλλον προφανές πως το κόστος από τη ζημία που προκαλούν τα συνωστισμένα (μποτιλιαρισμένα) δίτροχα και τετράτροχα στο κέντρο της πόλης είναι μεγαλύτερο από το όφελος της χρήσης τους, η οποία είναι συχνά καταχρηστική. Η Θεσσαλονίκη έχει τον τίτλο της πιο μολυσμένης ευρωπαϊκής πόλης. Τα περί έρωτα, κουλτούρας και πρωτοπορίας είναι μάλλον λίπασμα στην καλλιέργεια της αποχαύνωσης. Αν δεν αλλάξει άμεσα η κατάσταση στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, σε σύντομο χρονικό διάστημα αυτό θα είναι αβίωτο όχι μόνο για τους μόνιμους κάτοικους και τους εργαζόμενους σε αυτό αλλά και για τους περαστικούς. Ωστόσο, αυτή η τουλάχιστον επιζήμια για  την υγεία και την οικονομία όλων πραγματικότητα μπορεί να αλλάξει σε σύντομο χρόνο και με μικρή δαπάνη. Πρόταση για την οδό Τσιμισκή και όχι μόνο α). Να επιβάλλονται πρόστιμα στις μηχανές και τα αυτοκίνητα που ανεβαίνουν στα πεζοδρόμια, β). Να επιβάλλονται πρόστιμα στις μηχανές που κάνουν θόρυβο, γ). Τα λεωφορεία να κινούνται με ενέργεια φιλική στο περιβάλλον, δ). Στα λεωφορεία να επιτρέπεται η μεταφορά ποδηλάτων, ε). Να διαμορφωθεί φαρδιά ποδηλατολωρίδα και στ). Να διαπλατυνθούν τα πεζοδρόμια. Τα λίγα χρήματα που χρειάζονται για να γίνουν αυτά τα έξι μπορούν να δοθούν από τα περιβόητα ευρωπαϊκά προγράμματα ΕΣΠΑ. Είναι θέμα πρώτης ανάγκης. Η οδός Τσιμισκή είναι κεντρική και μπορεί να είναι το παράδειγμα που θα ακολουθηθεί και στις υπόλοιπες οδούς του ευρύτερου κέντρου αλλά και των προαστίων της πόλης. Γιατί εδώ και καιρό δεν μπορεί να δωθεί λύση στο αυτονότητο; Μήπως η αναποτελεσματικότητα των αρμόδιων ως προς την τήρηση της νομιμότητας στα πεζοδρόμια είναι παράβαση καθήκοντος; Το περπάτημα είναι ζωτική μας ανάγκη. Για να στεκόμαστε όρθιοι χρειαζόμαστε ελεύθερα πεζοδρόμια. *Από τους διαλόγους του θεατρικού έργου «Ρίττερ, Ντένε, Φος» του Τόμας  Μπέρνχαρντ.  (Μας στάλθηκε από documenda.gr)

ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ - 09/11/2012