Είναι πραγματικά απορίας άξιον, πως αρχιτέκτονες τοπίου που έχουν σπουδάσει για χρόνια πάνω σε αυτό το αντικείμενο και ίσως το κυριότερο, έχουν εφαρμόσει τις θεωρίες αυτές στην πράξη, δεν βγάζουν συμπεράσματα από αυτή την εφαρμογή. Ο πιο απλός πολίτης μπορεί να
καταλάβει που πάσχει ένας κήπος, ή μια πλατεία. Αν δεν έχει το πράσινο που πρέπει, σε ποσότητα και είδος, αν δεν ταιριάζει στον τόπο που εφαρμόζεται, αν είναι λειτουργικό.
Πολλά πάρκα έχουν διαδρομές που είναι εκτός πραγματικότητας γιατί δεν μελετούν τις ροές των περιπατητών ή αυτών που τα διασχίζουν για να πάνε στην δουλειά τους. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι αυτό της φωτογραφίας. Είναι το πάρκο ακριβώς απέναντι από το Δημαρχείο. Όχι μόνο κανείς δεν αναρωτήθηκε κατά την σύνταξη της μελέτης, από που περνούν οι άνθρωποι όταν πηγαίνουν από την Βασιλέως Γεωργίου στην περιοχή του κέντρου που είναι κοντά στην θάλασσα. Όχι μόνο κάνουν έναν σχεδιασμό που κάθε άλλο λειτουργικός είναι, αλλά δεν ενδιαφέρονται να δουν πως λειτουργεί και αν έγινε κάπου λάθος για να το διορθώσουν.Προφανώς από αδιαφορία. Δεν επιτρέπεται όμως αδιαφορία όταν δημιουργείς δημόσιους χώρους που δεν πρέπει να είναι μόνο αισθητικά ωραίοι αλλά το βασικό
"δόγμα" της αρχιτεκτονικής είναι ότι πρώτα απ' όλα μελετάς την χρήση του και έχοντας σαν βάση την καλή λειτουργία, προσπαθείς να την συνδυάσεις με την καλή αισθητική. Η καλή αισθητική χωρίς να πάρεις υπ' όψη σου την χρήση, είναι μόνο για τα έργα τέχνης.
Το να περπατάς ζικ-ζακ για να φτάσεις στον προορισμό σου, δεν το κάνεις από μόνος σου. Το κάνεις μόνο αν είσαι τρελός, αν σου το πει ο σκηνοθέτης σου ή αν σου το επιβάλλει το αρχιτεκτονικό τμήμα τοπίου. Στην περίπτωση αυτή όμως κάνεις κάτι πιο απλό. Διασχίζεις το πάρκο ευθεία για να φτάσεις πιο γρήγορα στον προορισμό σου, περνώντας δίπλα από τις πινακίδες που γραφουν: Μην πατάτε το πράσινο...
