Ποιος δεν θα ήθελε να είναι εδώ...
Το 53ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης τελείωσε με δόξα και τιμή για τον κινηματογράφο και την πόλη. Έχει μπει πια στο DNA της πόλης.
Μια σημαντική εκδοχή του, που μάλλον δεν έχει περιγραφεί είναι αυτό που γίνεται με τις σχέσεις των ανθρώπων. Παλιές παρέες ξανασμίγουν,
όπως οι βλάχοι στο αντάμωμά τους τον δεκαπενταύγουστο. Όχι μόνο για να θυμηθούν τα παλιά. Αυτό γίνεται στο ελάχιστο. Μα για να συζητήσουν για τα τρέχοντα της ζωής. Να ξαναβαπτιστούν στο νερό της τέχνης. Οι δεσμοί ξανασφίγγουν, τα αισθήματα επιβεβαιώνονται, τα συναισθήματα εντείνονται.
Άνθρωποι ευαίσθητοι στις κοινωνικές διεργασίες και αναταράξεις.
Επιβεβαίωσα αυτή μου την σκέψη φέτος. Στην διάρκειά του μοιράζαμε, εμείς τα πληρωμένα οικολαμόγια κατά την γραφή των πληρωμένων κονδυλοφόρων της εταιρίας χρυσού, κάτι εθελοντές του κερατά δηλαδή, πληροφοριακά έντυπα για την καταστροφή που θα επιφέρει η εξόρυξη του χρυσού στην Χαλκιδική και είδα τα εξής:
Στην Αριστοτέλους με Τσιμισκή που ήταν "κέντρο διερχομένων" αυτοί που ενδιαφέρόταν να πάρουν το έντυπο ήταν περίπου το 60%.
Στην Αριστοτέλους με Μητροπόλεως που ήταν πιο κοντά στην έδρα του Φεστιβάλ, το Ολύμπιον, το 80%.
Στην πύλη του λιμανιού που έμπαινε ο κόσμος για το Φεστιβάλ, αλλά και για το kitchen bar τo 90%.
Μέσα στην αποθήκη C που ήταν το καφέ-μπαρ και το κέντρο τύπου του Φεστιβάλ έπαιρνε το 100%.
Και ξανασκέφτηκα το είδος των ανθρώπων που μπορείς να βρείς ανάλογα με το σε ποιο μέρος της πόλης βρίσκεσαι, με το τι διεργασίες γίνονται εκεί ή με το ποιες δεν γίνονται.
Στο Φεστιβάλ γίνονται διεργασίες που εξαγνίζουν ψυχές και πνεύματα, που αυξάνουν την συναισθηματική νοημοσύνη, που το ενδιαφέρον για τον άνθρωπο και το δημόσιο γίγνεσθαι είναι η διεργασία και το αποτέλεσμά του, είναι η ανίχνευση για έναν καλύτερο κόσμο.
