 |
| Όπως φαίνεται στην φωτογραφία, η κατασκευή πιάνει όλο το πλάτος του πεζοδρομίου. |
Στην αρχή δοκίμασαν την στάθμευση σε απαγορευμένους δρόμους και κανείς δεν τους ενόχλησε. Ένας φίλος μου έφαγε ξύλο επειδή τόλμησε να κάνει παρατήρηση σε κάποιον που στάθμευσε πάνω σε διάβαση στην Τσιμισκή! Οι μικροπωλητές έκαναν το βήμα να πουλούν την πραμάτεια τους , σε σημεία που δεν είχαν άδεια. Δεν τους έγραψε κανείς. Και πέρασαν τα χρόνια και εκτός από μια τρύπα στο νερό έκανε και μια άλλη
στο χώμα, την ξακουστή τρύπα του Κούβελα. Και έλεγα μέσα μου. Δεν θα φύγει ο Κούβελας να δούμε μια κόσμια πόλη; Και βγήκε ο Κοσμό-πουλος.. Ο Περιπτεράς συνέχισε να βγάζει βιτρίνες, ράφια και ψυγεία στο πεζοδρόμιο. Ο ιδιοκτήτης καφετέριας να καταλαμβάνει τον χώρο από το πεζοδρόμιο.Ο δικυκλάς να παρκάρει στον πεζόδρομο.Ο βιοτέχνης να βγάζει τις τεράστιες ταμπέλες του στο μπαλκόνι. Όσοι ερχόταν μετά τις δύο τα μεσάνυχτα από την περιοχή του αεροδρομίου μέχρι να πάνε σπίτι τους στην δυτική περιοχή της πόλης, άκουγαν μουσική στην "διαπασών" ή γκάζωναν τις μηχανές τους τρέχοντας με ιλιγγιώδη ταχύτητα στην Β.Όλγας. Βγαλμένη η εξάτμιση και ο θόρυβος μέχρι την Λ.Στρατού.Και περνούσαν τα χρόνια και γινόταν συνεχώς τα έργα για την πολιτιστική. Τα έργα του Κοσμόπουλου και του Βενιζέλου. Και αναρωτιόμουνα: Δεν θα φύγει επί τέλους ο Κοσμόπουλος για να αλλάξουν τα πράγματα; Και ήρθε ο Παπαγεωργόπουλος. Άρχισαν και οι μαύροι να απλώνουν τα σεντόνια τους μπροστά στα μαγαζιά με τα ίδια είδη. Στον Λευκό Πύργο μαζεύονταν όλο το επί, το κατά και το παρά-εμπόριο. Στις ταράτσες τεράστιες διαφημιστικές πινακίδες. Στην παραλία έβλεπα πια superpagkous. Oι περιπτεράδες ξεσάλωσαν. Έφεραν όλα τα έπιπλα απ' το σπίτι τους και τα έβαλαν γύρω-γύρω στα περίπτερα. Απ΄ την Λ.Νίκης δεν μπορούσες να περάσεις. Η Αριστοτέλους έγινε μια απέραντη καφετέρια. Και αγανακτούσα. Τα μηχανάκια διέσχιζαν την Ικτίνου και την Αριστοτέλους σαν τα ήταν η Τσιμισκή. Το διπλοπαρκάρισμα πήγαινε σύννεφο.Οι καντινιέρηδες έβγαζαν και έβαζαν πασσαλάκια "κατά το δοκούν" από την παραλία και έπιαναν θέση φάτσα-κάρτα στον Λευκό τον Πύργο. Γινόταν το αδιαχώρητο από μαλλί της γριάς, καλαμπόκια, λουκουμάδες, μπατιρόσπορο και ο καθένας από μία ηλεκτρογεννήτρια. Και γύρω από τον Λ.Πύργο είκοσι-τριάντα ηλεκτρογεννήτριες να σε αποτελειώνουν. Πλησίαζαν οι εκλογές και τώρα ήμουνα σίγουρος. Θα φύγει ο Παπαγεωργόπουλος και θα την δούμε την άσπρη μέρα. Πίστεψα στο πρόγραμμα του Μπουτάρη. Τέρμα έλεγα μέσα μου τα διπλοπαρκαρίσματα, ελεύθερα τα πεζοδρόμια και οι πεζόδρομοι, όμορφα και συμμαζεμένα περίπτερα, παραλία ήρεμη, καθαρή και όμορφη. Και έγινε η διοίκηση του Μποτάρη.
Διορίστηκαν οι αντιδήμαρχοι και οι πρόεδροι. Κάποιους τους ήξερα. Ο Κουράκης χρόνια τώρα ήταν στην αυτοδιοίκηση. Το ίδιο ο Αβραμόπουλος. Φαινόταν να έχουν πάθος με την πόλη. ΄Ενας Σπύρος Πέγκας ακουγότανε για τα Δημήτρια, είχε αναλάβει και τα πολιτιστικά της Πρωτοβουλίας. Για την Πασχαλίδου άκουγα ότι δούλευε στο ραδιόφωνο. Ήταν όμως και κάτι άλλοι που δεν τους ήξερα. Ένας Καπόν. Παράξενο όνομα. Αν το είχα ακούσει θα το θυμόμουνα. Μια Γούλα. Ούτε αυτήν την ήξερα. Ένας Αβραμίδης που είχε βίσμα λέει την Μητσοτάκαινα. Και λοιπόν; Τι είχαν κάνει αυτοί για την πόλη προηγουμένως; Πως ξέραμε ότι αγαπούσαν την πόλη και δεν πήραν μέρος στις εκλογές μόνον για προσωπικούς λόγους; Αν αγαπούσαν την πόλη δεν θα είχαν κάνει κάτι βρε αδελφέ; Μια συμμετοχή σε κάποια κίνηση για την πόλη, μια εθελοντική εργασία, μια διαμαρτυρία για την υποθαλάσσια, μια προσφορά σε κάποιο μουσείο, μια επιτροπή για το Σέιχ-Σου; Ποιο ήταν το κριτήριο που τους έβαλε ο Μπουτάρης; Ήταν φίλοι του ή γνωστοί του; Έ και;
Περνούσαν οι μήνες και βλέπαμε σε κάποιους τομείς η πόλη να έχει δραστηριότητες. Άρχισαν να πληθαίνουν οι αθλητικές εκδηλώσεις, κάποιες από αυτές να είναι πρωτότυπες. Αρχίσαμε να βλέπουμε εθελοντές στην πόλη. Το ίδιο στον πολιτισμό. Καινούργιοι θεσμοί, καινούργιες εκδηλώσεις σε χρόνια δίσεκτα. Είχαμε διαφωνίες σε κάποια επί μέρους θέματα και ιδιαίτερα στο πως θα εμπλέκεται ο ιδιωτικός τομέας στα της πόλης. Ναι βοήθεια, ναι χορηγίες, όχι όμως πονηρές ωφέλειες και κρυφές σκέψεις και σκοποί. Είδαμε τεχνικά έργα που είχαμε χρόνια να δούμε. Από την πολιτιστική νομίζω. Μόνο πεζοδρόμια έφτιαχναν. Εμένα τον προηγούμενο Δήμαρχο μ΄ άρεσε να τον λέω "ο πεζοδρομιάκιας". Άρχισαν οι πεζοδρομήσεις, κάποια περίπτερα να φεύγουν, πολύ λίγα είναι αλήθεια, πολλά σχέδια για αναπλάσεις, κάποιες έχουν αρχίσει να υλοποιούνται. Είδαμε πινακίδες να φεύγουν από τις προσόψεις των πολυκατοικιών, να μπαίνουν κάτι κίτρινες γραμμές στα μαγαζιά και τα τραπεζοκαθίσματα να λιγοστεύουν. Είδαμε να μπαίνουν καινούργια δέντρα παντού, να είναι τα πάρκα πέριποιημένα..
Η καθαριότητα της πόλης πέρασε από σαράντα κύματα. Συνήθως βουνά τα σκουπίδια. Πότε γιατί δεν είχαμε απορριματοφόρα, ιδίως στην αρχή. Πότε απεργίες, πότε έφευγαν οι εργάτες με προσλήψεις ορισμένου χρόνου. Πάντα όμως αισιοδοξία. Άλλαξε και ο αντιδήμαρχος και όλα τώρα θα πήγαιναν καλά. Μετά από δύο χρόνια τα προβλήματα είναι ακόμη ορατά. Το παλεύει ο αντιδήμαρχος, απ' ότι μου λένε. Δεν ξέρω. Θα φανεί.
Αυτό που δεν φάνηκε και είμαι σίγουρος ότι δεν θα φανεί είναι η τάξη στην πόλη. Η σωστή λειτουργία των πεζόδρομων, τα νάϋλον στα μαγαζιά, οι αποθήκες στα περίπτερα, τα διπλοπαρκαρίσματα, οι μικροπωλητές αν και το φαινόμενο έχει ελλατωθεί κάπως, (ίσως λόγω του χειμώνα) τα μηχανάκια στα πεζοδρόμια, η τάξη στις εκδηλώσεις. Εδώ βλέπεις παράνομο παρκάρισμα στο ίδιο το δημαρχείο. Σε πολλά βλέπεις μια προσ-πάθεια. Σε άλλα μια α-πάθεια.
Η παραπάνω προχτεσινή φωτογραφία δεν είναι χίλιες λέξεις. Είναι μία: Αποτυχία.
Και πέρασαν τα χρόνια και έζησε η Δημοτική Αστυνομία και ο υπεύθυνος της και η Αντιδημαρχίνα της καλά και μείς πολύ χειρότερα...
στο χώμα, την ξακουστή τρύπα του Κούβελα. Και έλεγα μέσα μου. Δεν θα φύγει ο Κούβελας να δούμε μια κόσμια πόλη; Και βγήκε ο Κοσμό-πουλος.. Ο Περιπτεράς συνέχισε να βγάζει βιτρίνες, ράφια και ψυγεία στο πεζοδρόμιο. Ο ιδιοκτήτης καφετέριας να καταλαμβάνει τον χώρο από το πεζοδρόμιο.Ο δικυκλάς να παρκάρει στον πεζόδρομο.Ο βιοτέχνης να βγάζει τις τεράστιες ταμπέλες του στο μπαλκόνι. Όσοι ερχόταν μετά τις δύο τα μεσάνυχτα από την περιοχή του αεροδρομίου μέχρι να πάνε σπίτι τους στην δυτική περιοχή της πόλης, άκουγαν μουσική στην "διαπασών" ή γκάζωναν τις μηχανές τους τρέχοντας με ιλιγγιώδη ταχύτητα στην Β.Όλγας. Βγαλμένη η εξάτμιση και ο θόρυβος μέχρι την Λ.Στρατού.Και περνούσαν τα χρόνια και γινόταν συνεχώς τα έργα για την πολιτιστική. Τα έργα του Κοσμόπουλου και του Βενιζέλου. Και αναρωτιόμουνα: Δεν θα φύγει επί τέλους ο Κοσμόπουλος για να αλλάξουν τα πράγματα; Και ήρθε ο Παπαγεωργόπουλος. Άρχισαν και οι μαύροι να απλώνουν τα σεντόνια τους μπροστά στα μαγαζιά με τα ίδια είδη. Στον Λευκό Πύργο μαζεύονταν όλο το επί, το κατά και το παρά-εμπόριο. Στις ταράτσες τεράστιες διαφημιστικές πινακίδες. Στην παραλία έβλεπα πια superpagkous. Oι περιπτεράδες ξεσάλωσαν. Έφεραν όλα τα έπιπλα απ' το σπίτι τους και τα έβαλαν γύρω-γύρω στα περίπτερα. Απ΄ την Λ.Νίκης δεν μπορούσες να περάσεις. Η Αριστοτέλους έγινε μια απέραντη καφετέρια. Και αγανακτούσα. Τα μηχανάκια διέσχιζαν την Ικτίνου και την Αριστοτέλους σαν τα ήταν η Τσιμισκή. Το διπλοπαρκάρισμα πήγαινε σύννεφο.Οι καντινιέρηδες έβγαζαν και έβαζαν πασσαλάκια "κατά το δοκούν" από την παραλία και έπιαναν θέση φάτσα-κάρτα στον Λευκό τον Πύργο. Γινόταν το αδιαχώρητο από μαλλί της γριάς, καλαμπόκια, λουκουμάδες, μπατιρόσπορο και ο καθένας από μία ηλεκτρογεννήτρια. Και γύρω από τον Λ.Πύργο είκοσι-τριάντα ηλεκτρογεννήτριες να σε αποτελειώνουν. Πλησίαζαν οι εκλογές και τώρα ήμουνα σίγουρος. Θα φύγει ο Παπαγεωργόπουλος και θα την δούμε την άσπρη μέρα. Πίστεψα στο πρόγραμμα του Μπουτάρη. Τέρμα έλεγα μέσα μου τα διπλοπαρκαρίσματα, ελεύθερα τα πεζοδρόμια και οι πεζόδρομοι, όμορφα και συμμαζεμένα περίπτερα, παραλία ήρεμη, καθαρή και όμορφη. Και έγινε η διοίκηση του Μποτάρη.
Διορίστηκαν οι αντιδήμαρχοι και οι πρόεδροι. Κάποιους τους ήξερα. Ο Κουράκης χρόνια τώρα ήταν στην αυτοδιοίκηση. Το ίδιο ο Αβραμόπουλος. Φαινόταν να έχουν πάθος με την πόλη. ΄Ενας Σπύρος Πέγκας ακουγότανε για τα Δημήτρια, είχε αναλάβει και τα πολιτιστικά της Πρωτοβουλίας. Για την Πασχαλίδου άκουγα ότι δούλευε στο ραδιόφωνο. Ήταν όμως και κάτι άλλοι που δεν τους ήξερα. Ένας Καπόν. Παράξενο όνομα. Αν το είχα ακούσει θα το θυμόμουνα. Μια Γούλα. Ούτε αυτήν την ήξερα. Ένας Αβραμίδης που είχε βίσμα λέει την Μητσοτάκαινα. Και λοιπόν; Τι είχαν κάνει αυτοί για την πόλη προηγουμένως; Πως ξέραμε ότι αγαπούσαν την πόλη και δεν πήραν μέρος στις εκλογές μόνον για προσωπικούς λόγους; Αν αγαπούσαν την πόλη δεν θα είχαν κάνει κάτι βρε αδελφέ; Μια συμμετοχή σε κάποια κίνηση για την πόλη, μια εθελοντική εργασία, μια διαμαρτυρία για την υποθαλάσσια, μια προσφορά σε κάποιο μουσείο, μια επιτροπή για το Σέιχ-Σου; Ποιο ήταν το κριτήριο που τους έβαλε ο Μπουτάρης; Ήταν φίλοι του ή γνωστοί του; Έ και;
Περνούσαν οι μήνες και βλέπαμε σε κάποιους τομείς η πόλη να έχει δραστηριότητες. Άρχισαν να πληθαίνουν οι αθλητικές εκδηλώσεις, κάποιες από αυτές να είναι πρωτότυπες. Αρχίσαμε να βλέπουμε εθελοντές στην πόλη. Το ίδιο στον πολιτισμό. Καινούργιοι θεσμοί, καινούργιες εκδηλώσεις σε χρόνια δίσεκτα. Είχαμε διαφωνίες σε κάποια επί μέρους θέματα και ιδιαίτερα στο πως θα εμπλέκεται ο ιδιωτικός τομέας στα της πόλης. Ναι βοήθεια, ναι χορηγίες, όχι όμως πονηρές ωφέλειες και κρυφές σκέψεις και σκοποί. Είδαμε τεχνικά έργα που είχαμε χρόνια να δούμε. Από την πολιτιστική νομίζω. Μόνο πεζοδρόμια έφτιαχναν. Εμένα τον προηγούμενο Δήμαρχο μ΄ άρεσε να τον λέω "ο πεζοδρομιάκιας". Άρχισαν οι πεζοδρομήσεις, κάποια περίπτερα να φεύγουν, πολύ λίγα είναι αλήθεια, πολλά σχέδια για αναπλάσεις, κάποιες έχουν αρχίσει να υλοποιούνται. Είδαμε πινακίδες να φεύγουν από τις προσόψεις των πολυκατοικιών, να μπαίνουν κάτι κίτρινες γραμμές στα μαγαζιά και τα τραπεζοκαθίσματα να λιγοστεύουν. Είδαμε να μπαίνουν καινούργια δέντρα παντού, να είναι τα πάρκα πέριποιημένα..
Η καθαριότητα της πόλης πέρασε από σαράντα κύματα. Συνήθως βουνά τα σκουπίδια. Πότε γιατί δεν είχαμε απορριματοφόρα, ιδίως στην αρχή. Πότε απεργίες, πότε έφευγαν οι εργάτες με προσλήψεις ορισμένου χρόνου. Πάντα όμως αισιοδοξία. Άλλαξε και ο αντιδήμαρχος και όλα τώρα θα πήγαιναν καλά. Μετά από δύο χρόνια τα προβλήματα είναι ακόμη ορατά. Το παλεύει ο αντιδήμαρχος, απ' ότι μου λένε. Δεν ξέρω. Θα φανεί.
Αυτό που δεν φάνηκε και είμαι σίγουρος ότι δεν θα φανεί είναι η τάξη στην πόλη. Η σωστή λειτουργία των πεζόδρομων, τα νάϋλον στα μαγαζιά, οι αποθήκες στα περίπτερα, τα διπλοπαρκαρίσματα, οι μικροπωλητές αν και το φαινόμενο έχει ελλατωθεί κάπως, (ίσως λόγω του χειμώνα) τα μηχανάκια στα πεζοδρόμια, η τάξη στις εκδηλώσεις. Εδώ βλέπεις παράνομο παρκάρισμα στο ίδιο το δημαρχείο. Σε πολλά βλέπεις μια προσ-πάθεια. Σε άλλα μια α-πάθεια.
Η παραπάνω προχτεσινή φωτογραφία δεν είναι χίλιες λέξεις. Είναι μία: Αποτυχία.
Και πέρασαν τα χρόνια και έζησε η Δημοτική Αστυνομία και ο υπεύθυνος της και η Αντιδημαρχίνα της καλά και μείς πολύ χειρότερα...
