Μερικές υποθέσεις και ένα υστερόγραφο.

 Ας υποθέσουμε πως αυτή η κυβέρνηση της «εθνικής σωτηρίας» εμμένει στην βούληση των Σαμαρά-Βενιζέλου (ο Κουβέλης κι έτσι κι αλλιώς διακοσμητικός είναι) να προχωρήσει η ιστορία των μεταλλείων χρυσού στην Χαλκιδική, παρά τις αντιδράσεις των κατοίκων, τα ψηφίσματα των Δήμων και παρά την αντίθεση της επιστημονικής κοινότητας. 

Ας υποθέσουμε πως και το ΣτΕ βγάζει απόφαση θετική για την εταιρεία.

Η κυβέρνηση λοιπόν εξασφαλίζει την «τήρηση της τάξης» με τα ΜΑΤ και την τρομοκρατία. Ας υποθέσουμε ξανά.

Η δραστηριότητα αυτή όμως για να πραγματοποιηθεί, χρειάζεται περί το 1,2 δις €, για να αρχίσει να αποδίδει κέρδη, μετά από 5-6 χρόνια, και με την προϋπόθεση, όλα να πάνε καλά. Να μην έχουμε δηλαδή κανένα ατύχημα, καμιά αστοχία, καμιά ανατροπή.

Μέχρι τότε, τι είναι αυτό που διασφαλίζει την εταιρεία και αυτούς που θα βάλουν αυτά τα χρήματα, πως το πολιτικό τοπίο στην χώρα θα είναι το ίδιο με το σημερινό; Ότι δηλαδή θα είναι πρωθυπουργός ο Σαμαράς με τους σημερινούς συνεταίρους του; Όλος ο κόσμος καταλαβαίνει πως τέτοιου είδους  διασφαλίσεις είναι πενιχρές έως ανύπαρκτες. Αυτό το ξέρει καλύτερα απ’ όλους η εταιρεία. Είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού πως επέρχεται πολιτική αλλαγή στην χώρα, πολύ πριν αρχίσει αυτή η επένδυση να αποδίδει κέρδη, και οι πολιτικές δυνάμεις που έρχονται να διαδεχθούν τους σημερινούς, έχουν ταχθεί αναφανδόν ενάντια σ’ αυτήν την μεταλλευτική δραστηριότητα και ότι, ακόμα κι αν αρχίσει,  θα την σταματήσουν.

Τα χρήματα λοιπόν που θα επενδύσουν θα είναι πάρα πολύ επισφαλή. Θα είναι δίχτυα ριγμένα στην θάλασσα, σε καιρό φουρτουνιασμένο, που το πιο πιθανό είναι πως θα χαθούν. Έτσι απλά. Ποιος θα έβαζε, ή ποιος θα δάνειζε αυτά τα χρήματα, για να τα χάσει; Αυτός είναι κι ο κύριος λόγος που δεν θα προχωρήσει αυτή η ιστορία.

Εκτός πια κι αν δεν γίνουν στο εξής εκλογές σ’ αυτήν την χώρα και έχουμε εγκαθίδρυση άλλου πολιτεύματος, που θα είναι και τύποις δικτατορία. 

Ας υποθέσουμε λοιπόν, αλλά με τόσες υποθέσεις που πρέπει να τους "κάτσουν", πιο εύκολο είναι να μην ρισκάρουν τα λεφτά τους.

Υ.Γ.

Ο θλιβερός Πάχτας, έτσι που έχει ανοίξει το θέμα στο πανελλήνιο και διεθνώς, είναι πια μεγάλο βάρος για την εταιρεία. Ενώ στην αρχή ήταν ένα ατού στον όλο μηχανισμό τους, για την εκπόρθηση του Δήμου Αριστοτέλη, σήμερα έγινε μπούμεραγκ και είναι πια μια σκέτη δυσφήμιση. Προσωποποιεί το οικονομικό σκάνδαλο που ζέχνει. Πως θα απαλλαγούν όμως απ’ αυτόν; Οι συνεταίροι συνήθως ξέρουν πολλά και δύσκολα βγαίνουν απ’ την μέση χωρίς απώλειες. Θα τον «λουστούν» μέχρι το τέλος. Θα εμφανίζεται στις ημερίδες και στα κανάλια βασιλικότερος της εταιρείας, θα γαυγίζει προσπαθώντας να πείσει ότι αγωνίζεται για το συμφέρον της περιοχής και της Ελλάδας (το ίδιο που έκανε κι ο Τσοχατζόπουλος κι ο Παπαγεωργόπουλος) και θα δημιουργεί αυτόματα στο ακροατήριο το εύλογο ερώτημα: «Γιατί τσιρίζει έτσι αυτός»; Ερώτημα που, πάλι αυτόματα και συνειρμικά, σε πάει κατευθείαν στον Σπύρο Καλογήρου της ασπρόμαυρης οθόνης με την ιστορική πια ατάκα: «Είναι πολλά τα λεφτά Άρη».